kuds je u velikoj opasnosti

DOŠLO JE VRIJEME DA SE GRADI JEVREJSKI HRAM (HEJKEL SULEJMAN) PO TRECI PUT

Sigurno necemo pretjerati ako kažemo da ce problem Mesdžidu-l-aksaa biti u žiži svjetskih zbivanja narednih nekoliko godina. To pitanje vec odavno je glavni ideološki problem zbog kojeg se sa muslimanima spore pripadnici radikalnog krila kršcanstva i jevrejstva i na tom problemu sa islamom.

S obzirom da te dvije radikalne struje imaju sve veci uticaj na politicka zbivanja u savremenom svijetu, njihovi stari vjerski snovi sve su bliži realizaciji, narocito ulaskom covjecanstva u treci milenijum. Jevreji su u Palestinu iz raznih krajeva svijeta došli upravo radi Kudsa. A Kuds je u žiži njihovih interesovanja samo radi njihovog svetog hrama kojeg oni smatraju svojom kiblom izgubljenom još prije više od dvije hiljade godina.

To su bile i rijeci Bena Goriona, prvog predsjednika države Izrael: “Izrael nema nikakve vrijednosti bez Kudsa, a Kuds nema nikakvog znacaja bez Hrama.” Otkako je taj hram srušen, još prije dvije hiljade godina, jevreji nisu imali priliku da se sakupe u Svetoj zemlji.

A danas kada su se vec okupili na “obecanom mjestu” oni nemaju veceg prioriteta od ponovne izgradnje tog hrama. Gurion je još tada rekao: “Zaista moj narod, koji se sada nalazi na pragu Svetog hrama po treci put, nece imati strpljenja kao što su ga imali njihovi preci.” Uistinu, nakon Guriona došla je generacija jevreja koja sebe smatra odgovornom pred vjerom i historijom za realizaciju tog plana.

To je potvrdio svojim rijecima i zvanicni predstavnik Natanjahuove vlade, u obracanju Kongresu koji je održan 17.9.1998 g., pred više od sedam hiljada jevrejskih ekstremista, rekavši: “Mi smo generacija Hrama koji je srce i duh jevrejskog naroda.” A voda jedne od najpoznatijih ekstremistickih grupa Ibn Kahana je, tom prilikom, izjavio: “Mi smo danas pozvani da na tom putu žrtvujemo svoje živote i sve što posjedujemo. Sveta zadaca ove generacije je oslobadanje Hrama uklanjanje svakog vida prljavštine od njega.” A zatim je rekao:

“Iznad zemlje Hrama ce se zavihoriti zastava Izraela. Tamo više nece biti ni Stijene, ni Kupole, ni džamija, nego samo zastava Izraela.

To je sveta zadaca naše generacije.” Po jevrejskom ubjedenju ne postoji drugo mjesto za Hram izuzev zemlje na kojoj pociva Kuds i džamija iznad stijene sa koje je Poslanik, s.a.v.s, krenuo na Mi’radž. Zbog toga, nema drugog nacina za realizaciju njihovog dugogodišnjeg sna izuzev rušenjem ove dvije džamije. U tome leži glavni problem i sigurno je da se jevreji nece odreci Kudsa jer se u njemu nalazi njihova kibla, a s druge strane, to je grad u kojem oni ocekuju silazak svog posljednjeg poslanika i vladara koji ce ih spasiti svih nevolja a za koga smatraju da ce se pojaviti prije Subote, t.j. prije sedme hiljade starosti dunjaluka.

Zato su jevreji za jedan od svojih simbola uzeli svijecnjak sa sedam svijeca. To je, iskljucivo, njihov vjerski simbol. Vecina jevreja danas vjeruje, kako tvrdi Imanuel Hejman, u svojoj knjizi “Jevrejski radikalizam”, da jevreji sada žive u fazi poslije koje neposredno slijedi silazak jevrejskog Mesiha kojeg oni ocekuju.

Jevreji smatraju da se pojava njihovog Mesiha može ubrzati ili usporiti ovisno o njihovim aktivnostima na pripremama tog dogadaja. Oni vjeruju da su svi, bez izuzetka, dužni da rade na tom planu. Jedan od osnovnih projekata koji ce, po njima, ubrzati dolazak njihovog Mesiha, nakon uspostave države ciji ce glavni grad biti Kuds, jeste izgradnja Svetog hrama, jer ce on biti minber sa kojeg ce Mesih držati propovijedi.

Taj veliki dogadaj ce, po njima, pratiti i niz drugih znacajnih dogadaja, kao što je pomno traganje za odredenom kravom koju ce jevreji zaklati neposredno pred njegov dolazak i koja ce, nakon klanja biti spaljena da bi se tom žrtvom ocistio jevrejski narod. Niko od njih nece moci da se moli u Hramu sve dok se ne ocisti pepelom žrtvovane krave.

Gradnja Hrama je popracena i pripremom posebnog kamenja za njegovu gradnju i odgoj posebnog kadra koji ce na njemu raditi. Potom, priprema posebnih sprava za gradnju, a posebno priprema zlatnih svijecnjaka koji ce osvjetljavati njegove posebne sale, pa priprema šatora za sastanke (unutar hrama), kao potvrda obecanja koje su meleki dali Musa’u, a.s. Isto tako predstoji ozbiljan rad na pronalsku “Tabuta svjedodžbe” koji predstavlja poseban vjerski simbol kod jevreja. To je tabut koji je sadržavao svete predmete za jevreje i oni su uobicajavali da njime traže pomoc u borbi protiv svojih neprijatelja, narocito u znacajnijim bitkama.

Sve to su izmišljene legende ili, u najboljem slucaju, dokinuti propisi, medutim, one ozbiljno krce put ka realizaciji unazad sto godina. Pocetak realizacije predstavlja sakupljanje jevreja u Palestini i osnivanja njihove države, zatim proglašavanje Kudsa glavnim gradom te države, te nasilno pojevrejivanje Kudsa, koje je ovih dana u jeku, kako bi na kraju realizirali sve gore spomenuto, što se svakim danom cini realnijim.
Treba ukazati na jednu veoma važnu cinjenicu, a to je da su kršcani saglasni sa jevrejima u vjerovanju u te postavke ili vecinu njih, pogotovo onih koje su u vezi sa Kudsom i Hramom.

Kršcani, takoder, smatraju Kuds svetim, zato što je Kuds grad u kome ce se pojaviti Mesih i što ce Kuds biti mjesto njegovog djelovanja nakon povratka. Po njima ce, povratak Mesiha, koji se ocekuje pocetkom treceg milenijuma biti upravo u Kudsu, i njegova misija zapocece u Hramu koji ce po treci put biti izgraden u Kudsu. Na to ukazuju i mnoga književna djela kršcana utemeljena na Tevratu i Indžilu, neka od njih su i javno publikovana. Zato se saradnja kršcana sa jevrejima, u njihovim vjerskim projektima koji se ticu Kudsa, može lakše razumjeti, jer i oni, kao i Jevreji, vjeruju u pojavu Mesiha-Izbavljivaca pred kraj ovoga svijeta, upravo u Kudsu.

Medutim, oni se razilaze kada je rijec o licnosti dolazeceg Mesiha. Dok jevreji smatraju da je to njegov prvi, kršcani tvrde da je to njegov drugi dolazak, a zajedno vjeruju da je on iz potomstva Davuda, a.s. Kršcani, a pogotovo protestanti, ponekad su agilniji i od samih jevreja u borbi za Kuds i Hram zato što vjeruju da ce današnji jevreji istinski povjerovati u Mesiha i postati kršcani, i da ga nece zanijekati i biti mu neprijatelji kao što su radili prije. Zato kršcani ne vide nikakva razloga da današnji jevreji zavladaju Kudsom, sruše islamske svetinje i sagrade Treci hram, jer ce oni sutra biti kršcani.

Americka književnica Li Obrin, u knjizi “Americke organizacije i njihova pomoc Izraelu” na stranici broj 286 kaže: “Najveci dio kršcana protestanata smatra da je osnivanje države Izrael realizacija tevratskog predskazanja i da je sakupljanje jevreja u Palestini, samo konkretna priprema za njihovo pokrštavanje pred drugi silazak Mesiha.
Kršcansko-jevrejski projekti u Palestini imaju tavo utemeljenje i njihova konacna realizacija veže se za pocetak treceg milenijuma, zato što vecina kršcana smatra da je to period povratka Mesiha. Po jevrejima, to je milenij poslije kojeg slijedi još samo sedmi, posljedni milenij postojanja covjecanstva.

Iz svega navedenog možemo shvatiti razmjere zajednicke zavjere jevreja i kršcana protiv Kudsa i El-Aksa džamije u njemu. To je, dakle, kršcansko-jevrejska zavjera, a ne kako mnogi misle samo jevrejska, iako su jevreji žustriji i jasniji zagovornici.

Onaj ko pomno prati dogadaje u Palestini primijetice i zajednicku zavjeru protiv islamskih svetinja u Kudsu i s druge strane. Naime, izraelska vlada i vjerske skupine poznate medu doseljenim jevrejima igraju posebnu ulogu u planskoj realizaciji tih projekata. Danas na otetoj zemlji u Palestini egzistira više od 120 vjerskih grupacija jevreja, medu kojima je najmanje 25 specijaliziranih za planiranje i pripremanje terena za rušenje islamskih objekata u Palestini i izgradnju Hrama. Doskora su te organizacije djelovale zasebno, ali su sada vec objedinjene u nekoliko asocijacija, od kojih je najznacajnije

“Udruženje Kudsa” koje okuplja 10 najvecih organizacija. Te organizacije su od okupacije Kudsa 1967. do 1998. g. pocinile više od 45 neprijateljskih djela protiv džamije El-Aksa i džamije Stijena. U tri prethodna desetljeca ataci nisu prestajali, nego su se povecavali, i po obimu i po žestini, što ukazuje na planske i dobro programirane aktivnosti.

Najznacajni dogadaj šesdesetih godina bio je upad vrhovnog rabina Izraelske vojske u dvorište Aksa džamije, u vojnoj uniformi sa automatom, kada je odredio lokaciju najsvetijeg mjesta za jevreje koje ima posebnu važnost i u njihovim molitvama. Nakon njegove smrti otkriveno je da je on tada pozvao izraelsku vojsku da iskoristi nastali metež i odmah zapali džamiju Aksa, ali to nisu uradili jer su se bojali reakcije islamskog svijeta.

Šesdesetih godina desio se i sramni cin paljevine el-Aksa džamije, koju je pocinio australijski kršcanin Majkl Denis. Zatim dolaze sedamdesete godine u kojima se nastavlja proces napada na džamiju El-Aksa, medu kojima posebno mjesto pripada odluci Izraelskog suda, nakon nemira izmedu muslimana i jevreja, da jevreji imaju pravo da za mjesto svojih vjerskih obreda uzmu bilo koji dio dvorišta Aksa džamije. To se desilo 1976. g. što je bilo zeleno svjetlo ekstremnim jevrejskim organizacijama da mogu nasilno upadati u dvorište Aksa džamije, kad god to hoce, pod izgovorom obavljanja molitve. To se uistinu i dešava osamdesetih godina. Odmah na samom pocetku, u januaru 1981., zatim avgustu iste godine, martu, aprilu i maju 1982., avgustu 1983. i januaru i julu 1984. g.

Narednih godina upadi su ucestali i prilikom gotovo svakog od njih bilo je po nekoliko žrtava i više ranjenih. Na samom kraju osamdesetih desio se dogadaj koji je ”krunisao” sve te napade, kada je predsjednik udruženja “Povjerenici Hrama” 15.10.1989 g., sa nekolicinom svojih sljedbenika, na samom ulazu u džamiju El-Aksa postavio kamen-temeljac za Hram. Tom prilikom izjavio je: “Postavljanje kamen-temeljca Hrama pocinje nova faza u historiji izbavljenja jevrejskog naroda”.

Jevrejska vlada je u proteklom periodu uradila ono što sve jevrejske ekstremne organizacije nisu mogle uciniti zajedno. Izvršila je iskopavanje ispod same džamije El-Aksa, pod razlicitim izgovorima, kao što su npr: traganje za jevrejskim svetim predmetima, probijanje tunela ispod Harema radi bržih komunikacija i sl. Medutim, najopasnije u svemu tome je ugrožavanje temelja Džamije i uklanjanje zemlje ispod njih, kako bi postali osjetljivi na bilo kakav prirodni ili vještacki potres iole jace snage. Izraelski poznati strucnjak za arheologiju je 18.8.1990. g. izjavio: “Mi cemo izgraditi Treci hram na mjestu Aksa džamije koju Izrael može jednostavno srušiti, koresteci se savremenim metodama.”

Devedesete godine donose nastavak pokušaja realizacije jevrejskih planova, koji su prevazišli dotadašnje nasrtaje manjih razmjera. Tako je izraelska vlada 1995 g. dozvolila ponovno kopanje ispod džamije El-Aksa, što ukazuje na cinjenicu da se jevreji ponašaju kao da su stvarno zapoceli period “Treceg Hrama”.
U septembru 1996 g. zvanicno je otvoren podvožnjak “Hošmonajim” koji prolazi tacno ispod El-Aksa džamije, što omogucuje jevrejima da u svako doba i bez ikakvih prepreka dodu u bilo koji dio dvorišta harema. Taj potez je, svojevremeno, bio razlog duže obustave mirovnog procesa.

U oktobru 1996 g. zvanicno je obznanjeno radanje “Crvene krave” koja potpuno odgovara opisima iz Tevrata i obznanjeno je da ce biti zaklana pred “Hramom”, a zatim spaljena, kako bi se njome ocistili jevreji pred konacan povratkom svih jevreja na prijašnje mjesto obavljanja njihove molitve.

U istoj godini je pocelo podizanje ogromnog zida cija dužina iznosi 360 km. A visina 3 m, kako bi se razdvojio jevrejski teritorij od palestinskog. Izgradnja zida ce mnogo koštati, a Klinton je licno urucio pocetna sredstva za taj projekat u iznosu od milion dolara. To je ucinio prilikom zvanicne posjete Izraelu 1996. g. Taj zid ce palestinski teritorij pretvoriti u veliki logor i sprijeciti Palestince koji žive van Kudsa da dodu na sveta mjesta u njemu.
U februaru 1997 g. jevrejski magazin “El-Me’arif” objavljuje vijest da je pronaden “Tabut svjedodžbe” koji u sebi sadrži svete predmete po Tevratu, a kojim su jevreji uobicajili tražiti pomoc u borbi protiv svojih neprijatelja, narocito u znacajnijim bitkama. Spomenuti magazin tvrdi da je taj tabut pronaden u Etiopiji, i da ga je, prema tvrdnjama njihovih arheloga, u Etiopiju prenio sin Sulejmana, a.s, preuzevši ga od kraljice Belkise, nakon smrti svog oca. Po jevrejima, Hram ne bi znacio ništa bez tog tabuta.

U martu 1997 g., kako navodi egipatska štampa, prilikom posjete Natanjahua Kairu, predsjednik Husni Mubarak mu je predocio skice projekta i makete Treceg hrama. Tom prilikom Natanjahu nije zanijekao projekat ponovne izgradnje Hrama.

U maju iste godine Jaser Arafat je na konferenciji za štampu javno obznanio jevrejske planove za rušenje džamije El-Aksa i izgradnju Hrama. Tom prilikom je Arafat izjavio novinarima da su jevrejski bogataši iz cijelog svijeta svojim donacijama za realizaciju tog projekta osigurali milijardu dolara.

U junu 1997. g. izraelska opcina Kuds je, u saradnji sa Ministarstvom za turizam, donijela odluku o pocetku vadenja kamenja sa trotoara velikih i poznatih ulica Kudsa, kako bi ga iskoristili u gradnji Hrama, pošto jevreji to kamenje smatraju tevratskim kamenjem.

U augustu 1997. g. Baruh b. Jusuf, voda organizacije zvane “Graditelji Hrama” izjavio je jednoj francuskoj novinskoj agenciji da je njegova organizacija završila sa izradom ogromnog zlatnog svijecnjaka koji je napravljen u Americi a zatim prenesen u Izrael.
U septembru 1997. g. izraelski ministar za vjere, Šimon Sirit sastao se sa Papom u Vatikanu i od njega zatražio pomoc u potrazi za starim velikim svijecnjakom koji teži 60 kg zlata.

Jevreji smatraju da je taj svijecnjak donesen u Rim za vrijeme imperatora Titisa koji je srušio Drugi Hram sedamdesete godine nakon rodenja Isa’a.
Poznata jevrejska bogata porodica Levi, koja posjeduje savremene drobilice kamena, izjavila je 6.11.1997.g. da je pripremila veliki broj svetog kamenja za izgradnju Treceg hrama po tevratskim opisima po kojima se uslovljava da to kamenje ne smije dotaci ljudska ruka.

Takode, u novembru iste godine je “Organizacija za ponovnu izgradnju Hrama” izjavila da je završila radove na pravljenju podesta za klanje, koji ce biti postavljen u Hramu. Spomenuta organizacija tvrdi da je podest napravljen na poseban nacin i da je moguce da se veoma jednostavno prenese sa njegovog sadašnjeg mjesta, u blizini Mrtvog mora do Hrama.

U decembru 1997. g. Natanjahu je poklonio maketu Treceg hrama patrijarhu Pravoslavne nadbiskupije Maksimusu Šalomu. Maketa je postavljena na karti na kojoj se uopce ne nalazi Aksa džamija niti Džamija stijene.

U augustu 1998 g. gradonacelnik Kudsa Ihud Olmart izjavio je da je poznati jevrejski milioner iz Egipta Musa Feredž završio izradu drugog zlatnog svijecnjaka cija je izrada koštala 15 miliona dolara. Zatim, da je Feredž završio i izradu šatora za sastanke, za koji jevreji smatraju da se mora postaviti unutar Hrama, kada se izgradi. Sve to Musa Feredž je poklonio svom starom prijatelju Natanjahuu da izraelska vlada sacuva dok se ne završi spomenuti projekat.

U junu 1999. g. uprava opcine Kudsa dala je odobrenje jednoj vjerskoj britanskoj organizaciji, u dogovoru sa komisijom nadležnom za proslave u Bejt Lahmu 2000 godine, za postavljanje videokamere na istocnim vratima starog Kudsa, radi snimanja momenta silaska ocekivanog Mesiha. Na Internetu je otvorena posebna stranica za tu kameru pod imenom “Mesihova kamera”

Stupanjem kršcana na scenu u natjecanju za Kuds i njegove svetosti, još više se ukazuju naznake “vjerskog rata”, jer se povecavaju jevrejsko-kršcanskokrižarska nastojanja u borbi protiv islamskog ummeta u najvrednijem što on posjeduje. U isto vrijeme, muslimane pozivaju da se se suzdrže od bilo kakvog antijevrejskog djelovanja, kako bi ozvanicili poniženje i jad u koji su dospjeli.

Medutim, “Allah cini šta hoce, ali vecina ljudi ne zna.” (“Jusuf”, 21)

Sa arapskog preveo A.Z.
Iz casopisa “Al-Mudžteme’a”, broj 1374.